Podobnie jak w poprzednich wyborach Bronisław Komorowski powołuje się na fakt, że został aresztowany przez komunistyczne SB za działalność solidarnościową. Nie ulega wątpliwości, że to prawda, ale... Internowanie Bronisława Komorowskiego odbywało się wojskowym... ośrodku wczasowym w Jaworzu i trwało od grudnia 1981 do czerwca 1982.
Tak o czasach internowania mówi sam prezydent:
Tak o czasach internowania mówi sam prezydent:
„Być może część tego wściekłego ataku na mnie to po prostu przejaw jakiegoś kompleksu tych, którzy albo czmychnęli za granicę w okresie stanu wojennego i stamtąd byli bohaterami zza płota, albo tych, którzy nigdy nie zaryzykowali niczego i stan wojenny przeczekali spokojnie mocząc nogi w miednicy z ciepłą wodą”
Jak wyglądało w rzeczywistości internowanie Komorowskiego, które stało się orężem kolejnej kampanii prezydenckiej?
Warto zasięgnąć opinii ludzi, którzy przeszli prawdziwe internowanie, aby mieć właściwy obraz sytuacji. Romuald
Szeremietiew, działacz i opozycjonista, tak wspomina czas internowania:
„Ośrodek w Jaworzu był jednym z kilku zaledwie
obozów internowania stanu wojennego, który umieszczono nie w więzieniu,
lecz w wojskowym domu wczasowym podległym dowództwu wojsk lotniczych.
(…) Był to obóz niewielki, liczba internowanych rzadko przekraczała 60
osób.
Cechą najbardziej charakterystyczną, odbiegającą od przeciętnej
innych obozów był skład osobowy Jaworza: przebywali w nim
intelektualiści – pisarze, artyści, naukowcy i – jak się po kilku latach
okazało – przyszli politycy z pierwszych miejsc w kraju. Ośrodek
odosobnienia w Jaworzu, jako jeden z bardzo niewielu w kraju, odpowiadał
warunkom internowania zapowiadanym przez władze stanu wojennego: dwa
pawilony spełniały standard wczasowy, w pokojach ok. 10 m2, z
przedpokojem mieszczącym szafę i umywalkę, mieszkały 3 osoby.
Dwa prysznice i cztery kabiny WC na piętrze przypadały na 20-30 osób.
Czystość w pokojach, na korytarzu i w pomieszczeniach sanitarnych
utrzymywali sami internowani. W oknach nie było krat, pokoje były
otwarte, panowała swoboda poruszania się po korytarzach i wewnątrz
pawilonu – ale już nie swoboda wychodzenia na zewnątrz, na teren bez
muru i wieżyczek strażniczych.
Spacery odbywały się pod nadzorem, w kółko po wyznaczonym terenie.
Posiłki, przyrządzane smacznie, podawano do stolików w stołówce.
Osobistą kontrolę nad obozem sprawował adiutant gen. Kiszczaka,
pułkownik Romanowski – on eskortował transport helikopterami z Warszawy
do Jaworza, on też odwiedzał regularnie obóz.
Stała, SB-cka część załogi Jaworza, nie ulegała zmianie … (..)
Opiekę duszpasterską nad obozem sprawował początkowo sam ordynariusz
diecezji koszalińskiej, bp Ignacy Jeż; (…) W obozie istniała doskonała
samooroganizacja dla zagospodarowania czasu: działała ,,wszechnica
jaworzyńska?, której wykłady odbywały się początkowo codziennie –
później dwa razy w tygodniu, co sobotę odbywały się wieczory PEN-Clubu, a
także wieczory poezji, seminaria historyczne i filozoficzne, spotkania
okolicznościowe, działały lektoraty językowe. W Jaworzu – i tylko w nim –
pojawił się poważny problem, którego nie znały inne obozy. Była w nim
świadomość wyraźnego uprzywilejowania w stosunku do innych miejsc
odosobnienia…”
W połowie kwietnia 1981 r. żona Bronisława Komorowskiego skierowała
prośbę o udzielenie przepustki jej mężowi ze względu na śmierć dziadka.
Komorowski dostał przepustkę i ją przedłużał prowadząc rozmowy z
esbekami.
Moja żona też występowała o przepustkę dla mnie w związku z pogrzebem
babci. Nawet jej nie odpowiedziano. Może dlatego, że rodzice mojej żony
nie mogli ją wesprzeć w tych staraniach; ojciec inżynier, w czasie
wojny był w Szarych Szeregach, żołnierz AK, matka bibliotekarka – w
latach 50. nie przyjęto jej na polonistykę bowiem była córką
przedwojennego policjanta.
A skoro wspomniałem żonę. Mówi Komorowski: „Ale najbardziej byłem z
niej dumny, kiedy siedziałem internowany. Ania znalazła Jaworze na
mapie, dojechała tam 31 grudnia 1981 roku, brnęła kilka kilometrów przez
śnieg, z plecakiem dotarła do ośrodka.” Moja Iza nie mogła w grudniu
1981 r. odwiedzać mnie w więzieniu. Sama znalazła się za kratami.
Z racji nazwiska ( była tylko szeregowym członkiem „Solidarności”)
została o północy z 12/13 grudnia 1981 r. skuta przez esbeków kajdankami
i następnie zawieziona do więzienia. Samochodem ciężarowym z plandeką w
zimie, z Leszna – gdzie wówczas mieszkaliśmy – do Ostrowa Wlkp.,
odległość ponad 100 km.
Witali ją w kryminale strażnicy z psami, trzymano w celi stosując
surowy regulamin więzienny. Nie było żadnych paczek i tym podobnych
fanaberii. Jak się okazało żonę zamknęli, aby wymusić podpisanie
lojalki. Nie dała się złamać – zdawała sobie sprawę, że w ten sposób
chciano uświnić nasze nazwisko – w „Trybunie Ludu” napisaliby, że
Izabela Szeremietiew popiera stan wojenny.
Po wyjściu z więzienia spotkał ją prezent od tzw. naszych. Kolega
pojechał do działającego przy Kościele ośrodka pomocy represjonowanym.
Powiedział, że zgłasza osobę bez środków do życia, która ma męża w
więzieniu, a sama niedawno wyszła z internowania. Usłyszał: „oczywiście
trzeba pomóc, jak ta pani się nazywa”. Podał nazwisko: Szeremietiew. „To
nazwisko nas nie interesuje” – usłyszał.
Komorowski szczyci się dzielną żonę, która pierwsza „przedarła się”
do Jaworza i dostarczyła mu paczkę. Moja żoną musiała z Leszna Wlkp. do
Barczewa pod Olsztynem (gdzie siedziałem) najpierw pokonać 700 km
pociągiem, co trwało ponad dobę i mogła mi dostarczyć 3 kilogramową
paczkę, jak przewidywał regulamin, a w niej to, co mogła kupić na
kartki, odejmując sobie od ust.
Zdarzało się kilka razy, że pod bramą więzienia mówiono jej, iż
odebrano mi prawo do widzenia i musiała wracać z niczym. Do dziś
pamiętam, jak kiedyś przyjechała do mnie zimą, miała na nogach grube
skarpety i letnie buty z odkrytymi palcami. Nie miała pieniędzy na kupno
zimowych butów.
Tak, tak, byliśmy obaj z Bronkiem prześladowani przez reżim gen.
Jaruzelskiego, gdy inni wtedy nogi moczyli w miednicy, za płotem
oczywiście.
freeisoft.pl